Spacer szlakiem Puni

Rano obudziło mnie słońce, dzień zapowiadał się cieplutko...

No niestety tylko zapowiadał a w rzeczywistości była jesienna pogoda. 

Zanim zacznę wyjaśniać co zawarłam w tytule, muszę się wytłumaczyć z nieobecności na blogu, ale złapałam okropne chorubsko. Teraz już przechodzę do części głównej postu. 

Dzisiaj wcześniej niż zwykle wyszłam z psiakiem na spacer, ponieważ mam już dosyć tego siedzenia w domu. Dzisiaj Punia miała dzień psiaka, bo cały czas biegała luzem. Chodziłyśmy sobie tylko polnymi, a ścieżkę wytyczyła Pusia. Była to dla niej chyba podwójna radość. Na początku szłyśmy sobie spokojnie, później złapany trop  i...

...szukaj psa w polu. Skręciłyśmy koło dzikiej jabłonki. Niedaleko jest lasek a obok niego mała rzeczka z bardzo czystą wodą. W takim razie szłyśmy brzegiem tej rzeczki. Psiak z radości, aż podskakiwał. Idę a psiak daleko przede mną, naglę słyszę głośne hluppp! Biegnę, biegnę, patrzę psiak moczy łapki i ogon w rzece, (a myślałam, że ona się wody boi). Wypłynęła, otrząsnęła się z wody i mknie dalej (teraz żałuję, że tego nie uwieczniłam na filmiku, ale wolałam mieć ręce wolne). Trawa jest wysoka i tylko co jakiś czas było widać jak przeskakuje przez nią.Standardowo na spacer wybrał się z nami Kuba, więc miała towarzysza do swoich psot. Wyszłyśmy na dziko koło pola z dyniami, jakieś psiaki okropnie szczekały i całe brudne wróciłyśmy do domu. Punia postanowiła mnie jeszcze zaciekawić swoim spacerem, więc pociapała się w błocie.

"Widzisz pańcia jak się organizuje ciekawy spacer!"

 Mogę jeszcze dodać, że Punia jest chyba mistrzem ciasnych przestrzeni, a co to jeden fotel dwóch "osób" nie pomieści.

"Troszkę ciasno, ale może być."

 Naleciał mnie ostatnio na robienie zdjęć, możecie oceniać, ale to takie amatorskie tylko.